Του κ. Λινάρδου Ερμολάου
Γενικού Γραμματέα της ΠΟΠΣ
Επίτιμου Σχολικού Συμβούλου
«Γέμισε δόξα η Πίνδος! Και τα ελάτια
γείραν ευλαβικά στο Θείο το μένος.
Κι ο κόσμος όλος ξαφνιασμένος
εστάθηκε μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια»
Νικηφόρος Βρεττάκος
Όλων των Ελλήνων η σκέψη στρέφεται και φέτος με ιερή συγκίνηση και απέραντο θαυμασμό στο μεγαλείο του ΣΑΡΑΝΤΑ και κάθε ελληνική ψυχή ενώνει το σκίρτημα και τη φωνή της στο ρωμαλέο τραγούδι της ελληνικής αρετής.
Το έθνος μας ολόκληρο πανηγυρίζει με μεγαλοπρέπεια τη δύναμη της ελληνικής πίστης, την ακτινοβολία του ελληνικού πνεύματος και το χρέος της ελληνικής καρδιάς.
Αυτή η δύναμη, η ακτινοβολία και το χρέος έκαναν να ξεπηδήσει η 28η Οκτωβρίου 1940 και να λάμψει με το πιο εξαίσιο λαμποκόπημα ό,τι πολυτιμότερο έκρυβε στα βάθη της ψυχής του ένας λαός.
Άστραψε το πάμφωτο ΟΧΙ που το σιγοψιθύριζαν συμπαραστάτες και εμπνευστές του όλοι οι Έλληνες. Δεν ήταν η πρώτη φορά, που σεμνά, ήρεμα, με τη σκληρή αποφασιστικότητα που δίνει η συνείδηση του χρέους, πρόφεραν το ΟΧΙ οι Έλληνες.
Το είχαν πει και πολλές άλλες φορές, αν η ανάγκη τους εβίαζε να διατηρήσουν ή να κερδίσουν, με την υπέρτατη θυσία τον θάνατο.
«Και αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη, μία φορά κανείς πεθαίνει…» σκέφτονται οι πρόμαχοί μας και μαζί τους ολόκληρος ο κόσμος των πανελλήνων, παντού, όπου χτυπά ελληνική καρδιά.
Μπροστά στον εχθρό που χτυπούσε ύπουλα και αιφνιδιαστικά, οι Έλληνες χωρίς ταλάντευση, χωρίς υπολογισμό, χωρίς ανταλλάγματα, πιστοί στη φυλετική προσταγή, ορθώθηκαν ψύχραιμα και αποφασιστικά για να δώσουν την απάντηση στην αυθάδη πρόκληση των Ιταλών.
Και να η απάντηση: «ΟΧΙ»: Τρεις φθόγγοι, μία κραυγή. Και η κραυγή αντιλάλησε σαν κεραυνός σε βουνά και λαγκάδια, πέρασε τις θάλασσες και τράνταξε τα πέρατα της οικουμένης.
Στα ηπειρωτικά βουνά που αρχίζουν να τα κατακλύζουν οι χιονοστιβάδες ενός ανελέητου χειμώνα οι δυνάμεις μας κάνουν έναν υπεράνθρωπο αγώνα για να αντισταθούν στην προέλαση των ιταλικών δυνάμεων μέσα στο πάτριο έδαφος.
Το πολεμικό ανακοινωθέν της 1η Νοεμβρίου 1940, με μία επιγραμματική πυκνότητα, διαπερνά σαν φωτοβολίδα τη συσκοτισμένη Ελλάδα, προκαλώντας ιαχές χαράς: «Εις το μέτωπο της Ηπείρου σφοδρός αγών πυροβολικού, εις τον τομέα Φλωρίνης, τμήματα ανατρέψαντα ισχυρά δύναμη, εισεχώρησαν εις βάθος 5 χιλιομέτρων εις το αλβανικό έδαφος και κατέλαβον διά λόγχης οχυρωμένα σημεία».
Ήταν ο πρώτος διασκελισμός από την άμυνα στην επίθεση, που έδωσε στον Έλληνα στρατιώτη την πεποίθηση στη μαχητική του αξία.
Ένας πολεμιστής θυμάται: «Δεν θα ξεχάσω το πώς ένιωσα, ούτε μπορώ να το ξανανιώσω έτσι, όταν περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στην Αλβανία».
Μία εθελόντρια αδελφή γράφει: «Ήμουν σε ένα νοσοκομείο, όταν καταλάβαμε την Κορυτσά. Είχαν όλοι κομμένα πόδια. Μόλις χτύπησαν οι καμπάνες, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη άρχισαν να πηδούν, ανασηκώθηκαν και χόρευαν, ενώ νωρίτερα ήταν ξαπλωμένοι και κλαίγανε τον πόνο τους».
Σ’ αυτή την εισβολή στο έδαφος της Αλβανίας, που κατακτάται χιλιόμετρο- χιλιόμετρο, η γυναίκα της Πίνδου είναι ένας πολύτιμος συμπαραστάτης.
Στα μετόπισθεν και στις πόλεις παραληρούν από ενθουσιασμό για τις νίκες στα αλβανικά βουνά. Οι διανοούμενοί μας συγκεντρώνονται σε πνευματικές μυσταγωγίες. Οι μεγάλοι ποιητές μας συνθέτουν ύμνους, αυτοσχέδιοι Τυρταίοι γράφουν θούριους και παιάνες.
Στα σπίτια, στα κέντρα, σε χώρους αναμονής οι γυναίκες πλέκουν μάλλινες φανέλες, πουλόβερ, γάντια, σκούφους, για να προφυλάξουν τον Έλληνα στρατιώτη από το πολικό κρύο της Ηπείρου. Ένας θρησκευτικός μυστικισμός συνέχει μέτωπο και μετόπισθεν με το όραμα της Παναγίας οδηγήτριας και προστάτιδας στον αγώνα.
Οι ηρωικοί φαντάροι μας έβλεπαν να προπορεύεται συμπολεμίστρια στην επική προέλασή τους, τη Μεγάλη Μάνα, προστάτιδα και ασπίδα, στην οποία, όλοι μαζί, όπως στα χρόνια του Βυζαντίου, έψαλλαν τον ύμνο: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…».
«Ο ελληνικός στρατός» έγραφε ο Άγγελος Τερζάκης «έβλεπε τις νύχτες μία γυναικεία μορφή να προβαδίζει. Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα. Ήταν η Μάνα, η Μεγαλόχαρη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπέρμαχος Στρατηγός».
Εξίσου ριψοκίνδυνη ήταν η δράση του πολεμικού ναυτικού μας.
Τα κατορθώματα των υποβρυχίων μας– Παπανικολής, Πρωτεύς, Κατσώνης- θυμίζουν τους παράτολμους θαλασσόλυκους του 1921. Απ’ τις αρχές του ελληνοϊταλικού πολέμου ο θρύλος της αήττητης ιταλικής αεροπορίας διαψεύστηκε, όταν τριάντα αεροπλάνα της, που κατευθύνονταν στη Θεσσαλονίκη, δεν κατόρθωσαν τελικά να διαπεράσουν το φράγμα που είχαν σχηματίσει τα επτά ελληνικά αεροπλάνα.
Ο διεθνής τύπος ύμνησε τα κατορθώματα των Ελλήνων. Στα άλλα ελεύθερα κράτη, αν έβλεπαν Έλληνα, τον κοιτούσαν με απορία και θαυμασμό και αμέσως τον ζητωκραύγαζαν.
Όμως η ανατροπή των γερμανικών σχεδίων από την Ελλάδα κάνει τον γερμανικό κολοσσό να στραφεί εναντίον της. Στις 6 Απριλίου 1941 οι σιδηρόφρακτες και πανίσχυρες στρατιές του Χίτλερ έστρεψαν τη μανία τους εναντίον της Ελλάδας.
Η πατρίδα μας, αν και εξαντλημένη από τον πολύμηνο πόλεμο με την Ιταλία, αντιστέκεται σθεναρά και γενναία. Μία ξεχωριστή σελίδα δόξας γράφεται στα οχυρά της Μακεδονίας και στην Κρήτη. Τελικά οι φασιστικές δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία) υπέταξαν την Ελλάδα, όχι όμως την ψυχή και το φρόνημα των Ελλήνων.
Αυτό το φρόνημα, το άκαμπτο και αδούλωτο, ήταν που οδήγησε στην Εθνική Αντίσταση κατά των κατακτητών και έδωσε στις συμμαχικές δυνάμεις τη χρονική ευκαιρία να προετοιμαστούν και να συντρίψουν τη γερμανική θηριωδία.
Από το φθινόπωρο του 1941 και μέχρι τη λήξη της Κατοχής στα τέλη του 1944, η Εθνική Αντίσταση έδωσε σε όλες τις γωνίες της Ελλάδας, στις πόλεις και στα χωριά, στα βουνά, στους κάμπους και στις θάλασσες, ασταμάτητα, καθημερινό αγώνα, που πολλές φορές πληρώθηκε με το αίμα και τη ζωή των Ελλήνων.
Γιορτάζοντας τον θρίαμβο της Ελληνικής παλικαριάς, ας κρατήσουμε βαθιά στη μνήμη μας το μεγάλο ορόσημο της φυλής μας, το 1940. Μακάριοι εκείνοι οι Έλληνες που γυρνώντας πίσω στο χρόνο, μπορούν να εμπνέονται και να φρονηματίζονται από τη μεγαλειώδη ιστορία μας.
«Κερδίζεις τις ωραίες μάχες» έγραφε από το μέτωπο της Αλβανίας ένας δάσκαλος «μόνο όταν λησμονήσεις τη γλύκα της ζωής και τάξεις πάνω απ’ αυτή την ωραιότητα ενός συμβόλου, το μεγαλείο μιας ιδέας».
Μέσα στις εκδηλώσεις αυτών των ημερών, ας κρατήσουμε στιγμές περισυλλογής και ευλάβειας στη μνήμη όλων εκείνων που πρόσφεραν τον εαυτό τους θυσία στη μεγάλη υπόθεση του έθνους μας. Με πρωτοπόρα την ελληνική νεολαία μας ας παραμείνουμε γνήσιοι θεματοφύλακες των μοναδικών αξιών του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού.
Παραθέτουμε κατωτέρω τον συγκινητικό και πολύ επίκαιρο χαιρετισμό για την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ανώνυμου συγγραφέα, με ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1948.
