Του Λινάρδου Ερμολάου, Γενικού Γραμματέα της ΠΟΠΣ
«Ως πότε, παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι, σαν λιοντάρια, στες ράχες, στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;»
Από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια πόνου και οδύνης έζησε η πατρίδα μας από την ώρα που ο Μαρμαρωμένος βασιλιάς έγειρε στην πόρτα του Ρωμανού.
Όμως τα ελληνικό μας γένος χαροπαλεύοντας δρόσιζε τα στεγνωμένα χείλια του μέσα στην αστείρευτη πηγή της ιστορίας και τα κλάματά του έγιναν τραγούδι, η φτώχεια στολίδι, το αίμα του σπόρος λευτεριάς.
Οι Έλληνες δεν έπαυσαν να αισθάνονται ελεύθεροι, γιατί ποτέ δεν έπαυσε να καίει μέσα τους η σπίθα που λέγεται Ελλάς. Για σκεφτείτε αλήθεια: Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς και καμία μεταβολή στην ελληνική ψυχή. Ριζωμένοι στο χώμα τους, ριζωμένοι στην πίστη τους, στα έθιμα και στα ιδανικά τους, στάθηκε αδύνατο όχι να τους αφομοιώσει αλλά ούτε καν να τους επηρεάσει. Ο Έλληνας φύσει ελεύθερος αισθάνεται βαρύ τον τουρκικό ζυγό. Και το αίσθημα της ελευθερίας του ώριμο από εκατοντάδες χρόνια ξέσπασε σε συγκλονιστική θύελλα. Και ακούστηκε ο μεγάλος και ιερός όρκος «Λευτεριά ή Θάνατος» που τον πήρε και τον σήκωσε το απαλό αεράκι για να τον φέρει όπου υπάρχει ελληνική ζωή και χτυπά ελληνική καρδιά.
Ήταν 25 Μαρτίου, όταν ο ηγούμενος της μονής Αγίας Λαύρας ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης του γένους μας. Η αγγελία του αγώνα προς τη Μεγάλη Βρετανία έχει ως εξής:
«Εκλαμπρότατε κόνσολα της Μεγάλης Βρετανίας, ημείς ο Ελληνικό Έθνος των Χριστιανών, βλέποντες ότι από καιρόν καταφρονούν ημάς το Οθωμανικόν γένος και σκοπεύει όλεθρον εναντίον μας, πότε με τον έναν πότε με άλλον τρόπον, απεφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν και τούτου ένεκα βαστούμεν τα όπλα εις χείρας, ζητούντες τα δικαιώματά μας. Όντες λοιπόν βέβαιοι ότι όλα τα χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας και όχι μόνον δεν θέλουν μας εναντιωθή αλλά και θέλουν μας συνδράμει, και ότι έχουν ότι οι ένδοξοι πρόγονοί μας εφάνησαν ποτέ ωφέλιμοι εις ανθρωπότητα, δια τούτο ειδοποιούμεν την εκλαμπρότητά σας και σας παρακαλούμε να προσπαθήσετε να είμεθα υπό την εύνοια και προστασία του μεγάλου κράτους τούτου.
Έρρωσο
Οι ειλικρινείς φίλοι σας
1821 Μαρτίου 26
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός
Ο Κερνίτσης Προκόπιος
Ο Ανδρέας Ζαΐμης
Ο Ανδρέας Λόντος
Ο Μπενιζέλος Ρούφος
(Τ.Σ. Η πελ/κη Γερουσία)
Η εθνική μας εορτή της 25ης Μαρτίου είναι ιερή γιατί ιερός ήταν και ο αγώνας των ένδοξων ημών προγόνων. Το σύνθημα όλων των Ελλήνων ήταν: «Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν, γι’ αυτά τα δύο πολεμώ και αν δεν τα αποκτήσω, τι με ωφελεί να ζήσω;»
Ο δε Γέρος του Μωριά για το ιερό του αγώνος έλεγε: « Ο Θεός υπέγραψε τη λευτεριά μας και δεν την παίρνει πίσω την υπογραφήν του».
Η 25η Μαρτίου είναι μία από τις μεγαλύτερες ακτινοβολίες που άφησε η ελληνική ιστορία. Δεν είναι μια απλή ημερομηνία, είναι ένα εθνικό σύμβολο, το οποίο με τη σειρά των ένδοξων και μεγάλων κατορθωμάτων που το συνοδεύουν εις το Μεσολόγγι και τα Ψαρά, τα Δερβενάκια και την Αλαμάνα, δείχνει σε όλο τον κόσμο ότι οι νεότεροι Έλληνες δεν υστερούν των αρχαίων ημών προγόνων σε δόξα και αυτοθυσία.
Οι Έλληνες του 1821 με τις θυσίες τους και το αίμα τους δίδαξαν πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι, πώς οι πολιτισμοί μεταδίδονται στις επερχόμενες γενιές, με μεγάλες θυσίες και αίμα. Δεν βρήκε πουθενά συμπόνοια και βοήθεια η επαναστατημένη Ελλάδα. Οι λαοί της Δύσης ήταν αδιάφοροι και ασυγκίνητοι για τον ιερό και δίκαιό αγώνα μας. Μερικά δε κράτη βρέθηκαν αντιμέτωπα και ενάντια στα πρώτα σκληρά βήματά μας. Αν δεν εβάφοντο τα ελληνικά βουνά με το άγιο αίμα των παλικαριών των, αν δεν υπήρχε ένας Αθανάσιος Διάκος, ένας Παπαφλέσσας, ένας Μάρκος Μπότσαρης, ένα ολόκληρο Μεσολόγγι και χιλιάδες τόσα άλλα αγνά παλικάρια, ίσως η μοίρα μας να ήταν διαφορετική.
Παρά τις δοκιμασίες, τις συμφορές, η ελληνική φυλή βγήκε από τον αγώνα της νικήτρια. Επέζησε για να δεσπόζει και να διδάσκει μέχρι σήμερα ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η 25η Μαρτίου είναι ένας φάρος φωτεινός, για πάντα θα φωτίζει και θα οδηγεί εμάς τους σημερινούς Έλληνες στον δρόμο της τιμής και της δόξας. Θα συγκινεί κάθε ψυχή και θα κάνει κάθε καρδιά να σκιρτά από υπερηφάνεια. Έδωσε ακόμα την ιδέα του θαύματος που μπορεί να πετύχει η ψυχή όταν ορθώνεται ενάντια στην ύλη.
Ο δαυλός του Καψάλη, του Σαμουήλ και τόσων άλλων ιερών ανδρών του 1821 θα σκορπίζει στους αιώνες το πυκνό σκοτάδι της δουλείας και θα φωτίζει με την λαμπρή ακτινοβολία του, τον δρόμο που οδηγεί στο μεγαλύτερο ανθρώπινο ιδανικό, την ελευθερία.
Ο μελετητής των δημοτικών μας τραγουδιών Γιάννης Αποστολάκης τόνιζε «…χίλιες φορές να καταλαβαίνω τον εαυτό μου συνέχεια με όλο το βάρος των περασμένων παρά, με αδειανή καρδιά και με σβησμένη μνήμη, να φαντάζομαι πως θα γεννήσω καινούργιο καιρό και θα είμαι πρωτοπόρος…».
Οι ψυχές των Ελλήνων του 1821 ήταν γεμάτες, γιατί είχαν πιστέψει βαθιά σ’ αυτό που ήθελαν και ήξεραν να θυσιάζονται γι’ αυτό που πίστευαν, γιατί «αυτήνοι οι αθάνατοι Έλληνες» του Μακρυγιάννη, είχαν μια για πάντα ξεκαθαρίσει μέσα τους πως:
«Ραγιάς δε ζει ο Έλληνας και ξέρει να πεθαίνει,
να σπάζει κάθε σίδερο που τη ζωή του δένει
και με τα στήθια κάστρο του τα χιλιοματωμένα,θε να κρατεί τη Λευτεριά, τα Φως του Εικοσιένα».
